Energie om verder te kunnen

Deze dag is voor ons een speciale dag geworden. Een dag waarop wij extra stil staan bij het gemis en verdriet van ons oudste kind. Onze lieve zoon Harm, die wij op 7 maart 2011 plotseling hebben verloren.
Op deze Wereldlichtjesdag, voelen wij ons een met alle ouders die hun kind(eren) moeten missen. We voelen de verbondenheid met elkaar, en kunnen bijna niet uitleggen wat het met ons doet. Maar we weten en voelen dat het ons energie geeft om verder te kunnen. Voor ons hoort Wereldlichtjesdag er dan ook helemaal bij, net zoals de kerst gevierd wordt bij andere mensen. We kijken dan ook vol liefde en respect uit naar deze bijzondere dag.
Jan en Ine Ceelen, ouders van Harm

Trotse linten

Wereldlichtjesdag betekent voor mij, de zus van Jean-Paul, mijn overleden broer, dat ik heel even bewust met mijn broer bezig ben. Dat er mag zijn wat ik voel, hoe ik me voel, mijn gemis om geen broer meer te hebben, mijn enige die ik had.... elke dag kom ik het gemis tegen, de ene keer groot, de andere keer klein.
Maar hier, bij Wereldlichtjesdag, mag je verdriet er zijn. Mag je even zitten, stilstaan, bij je eigen verdriet. Hoef je even niet te rennen en te denken, maar mag je luisteren, voelen en je mee laten gaan in al het gevoelige wat je gegeven word door middel van prachtige vioolmuziek, gedichten, het Nijmeegs kinderkoor.
Door het beschrijven van een lint voor jouw overledene, die speciaal aan de grote kandelaars in onze stad, Nijmegen, omhoog wordt gehesen. Met alle andere linten hangt ze hoog, trots bij en tussen ons, van ons.
Het ontsteken van je eigen lichtje, voor mijn broer, tussen al die andere is en blijft bijzonder, omdat zij hier elk jaar weer mogen zijn. Zij worden door Wereldlichtjesdag niet vergeten! Jij met jouw verdriet om je overledene, ik om mijn broer. En dit alles met prachtige gevoelige muziek en prachtige woorden van Floortje via haar gevoelige gedichten.
Ik ben blij dat wereldlichtjesdag op mijn pad is gekomen!
Melanie, zus van Jean-Paul

Aandachtig

Wereldlichtjesdag in de Stevenskerk, een plaats, een moment waar mijn verdriet wordt gekend. En omarmd. Ik denk dat Maddy zich hier ook thuis zou voelen. Mijn jonge, lieve meid deelde dit oog voor detail en sfeer. De kroonluchter, prachtig versierd met gekleurde namenlintjes, de zachte gloed van de slinger naamkaarsen en de warme muziek. Alles is met veel liefde vormgegeven. Dat raakt en ontroert me. Het is niet alleen mooi, maar bovenal aandachtig. Alles is met zorg uitgekozen, bedacht, verwoord. Een moment voor ons zelf in een ruimte met zovele anderen, die hetzelfde moesten meemaken. Een ritueel waaraan we als gezin aan mee kunnen doen, waarin wij niks hoeven, niet praten, niet regelen, alleen maar zijn. En omdat het wereldwijd is, kan mijn moeder, haar oma, thuis ook aansluiten. Met een eigen kaarsje en haar eigen gedachten. Het verbindt ons telkens weer.
Monique, moeder van Maddy

Hij bestaat nog

Wereldlichtjesdag is bijzonder en mooi, vooral omdat er nog stil wordt gestaan bij een kind dat er niet meer is. Een kind dat herinnerd wordt en nooit vergeten mag worden. Dat je weet dat je niet alleen bent met zo'n groot verdriet.
Hij is er niet meer, maar bestaat nog wel. En gelukkig mogen we bij jullie daar allemaal een kaarsje opsteken en met elkaar delen door zang en muziek. 
Ik kijk er elk jaar naar uit om er weer bij te zijn! Fijn is het, en bedankt daarvoor.
Özen, mama van poppetje Klaassen