we maakten een pad
van lichtjes
maar ik voelde het donker
zo groot
we schreven namen
van kinderen
in harten levend
maar hun lijf
is dood
ik sprak woorden
van samen, van liefde
van licht
maar van binnen werd ik stil
geen woorden
geen gedicht
immens verdriet verzameld
rond kaarsen
zacht
wie ben ik om te denken
dat ik daar
iets bracht?
de handen van de vader
verlies van oudste kind
de tranen van de moeder
die ik zo bijzonder vind
immens verdriet verzameld
rond flakkerende vlammen
een deken van verdriet
die mij bijna deed verlammen
ik hoorde dankjewel
maar sloeg mijn ogen neer
geen trots, geen goed gevoel
geen voldoening deze keer
ik buig mijn hoofd
voor leven
en voor dood
voel me nederig
klein
het verdriet
te groot
maar volgend jaar
sta ik er
even kwetsbaar
weer
ik ontsteek het kaarslicht
voor het kind
en voor wie missen
met liefde
zo zeer
©FloortjeAgema